Glass Forest ล่วงรัก

ฉัน...พอใจและเคยชินกับการทำอะไรตามใจในโลกใบน้อยของตัวเองตามลำพังเสมอมา
โลกที่เปรียบเสมือน "ป่าลึกในครอบแก้ว" ที่ไม่ว่าใครก็ไม่อาจล่วงล้ำ

แต่เมื่อฉันเผลอสบตาเข้ากับนัยน์ตาคมกริบวาววับสีอำพันคู่นั้นในร้านหนังสือร้านโปรดที่ไร้ผู้คน
ฉันก็ได้รู้ว่า...ครอบแก้วที่คอยปกป้องฉันจากโลกภายนอกเสมอมา...ที่จริงแล้วช่างแสนเปราะบางเหลือเกิน

“เจ้าหญิงน้อยในลูกแก้ว”
หัวใจของฉันวูบไหวเมื่อนัยน์ตาคมกริบวาววับเหลือบมองฉัน
“เชื่อจริงๆ เหรอ...ว่าไอ้ครอบแก้วบางๆ นี่มันช่วยให้เธอปลอดภัยจากอะไรข้างนอกนั่นได้”
ฉันชะงัก
“กลับกัน มันทำให้เธอยิ่งหอมหวาน แถมไร้ทางสู้แบบที่เธอไม่มีทางคาดคิดเลย”

แล้วหัวใจของฉันก็หล่นวูบ เมื่อลูกแก้วที่สัมผัสกับปลายนิ้วของฉันแล้วแท้ๆ กลับตกลงกระทบพื้นจนแตกเป็นเสี่ยงๆ ต่อหน้าต่อตา

“เหลือตัวคนเดียวข้างนอกนี่แล้ว...จะทำยังไงต่อไปดีล่ะ...แม่ตัวน้อย”

นัยน์ตาที่ดำมืดขึ้นในชั่วเสี้ยววินาที กระตุ้นเร้าให้เสียงในหัวร้องเตือนว่าฉันควรจะออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด แต่ยามรัตติกาลคืบคลานเข้าปกคลุม ก็คือหมดเวลาของแสงสว่างไปแล้วโดยสมบูรณ์